Dejaré en primer lugar una serie de textos del fanzine esbardelle. Y luego pasaré a hablar de juegos poéticos como el Pim Pam Pum y acciones habladas de dicho Comando esbardelle.
Esbardallar en galego es hablar por hablar.
El Pim Pam Pum es que cada integrante de la timba (quedada para hacer versos) cada integrante de la timba pone una pauta y allí la poetada, empieza a escribir sobre esas pautas. Creado por comando esbardelle y seguido por fiandeiras do vento.
Espero os guste esta selección sacada del fanzine homónimo Esbardelle
A vinganza dos séculos
A Galiza
terrra.. de quén?
do pp?
de caciques de astilladas mans?
de invasións eólicas, románicas
térmicas ou de bandeiras
Desgarrámonos
a espiña dorsal
Xa só sabemos
vivir
arrastrados?
Galiza…
terra de vacas enoxadas
de gandeiras
desterradas ás urbe,
de falsa xiada
de mariñeiros
cas mans de pedra,
de irmandiños
en cada rúa
Galiza…
terra de pregunta constante
de arados, tractores
grelos e catañas
de rumor que canta nunca máis
por tódolas suas costas da morte
berran as labregras
con fouciño nunha man
con neto na outra.
Toca agora coma sempre
loitar por los tetos
que nos dan o leitel
Aurora Boreal
No me vais a robar la esperanza
Me tropiezo con una piedra
me caigo
y pienso. una y no más
Y me dicen: así aprenderás
y digo yo: ,me hice daño
y me dicen: eso es bueno, así te fortaleceras
Me tropiezo con la misma piedra
y me caigo una vez más
y pienso: levántate rápido que no es la primera vez
Y me dicen: y la que vendrán
y digo yo ¿Otra vez más?
Me re-tropiezo con la misma piedra
me re-caigo
y digo que fuerte me he vuelto ya, está casi no me dolió
y pienso: es mentira
y me dicen: aprendiste a caer te hiciste fuerte.
Y digo yo: y las que vendrán
y pienso y las que vendrán
Me re-re- tropiezo con la mismísima piedra
me re-re-caigo
y pienso no aprendí, tampoco me hice más fuerte
Ahora no escucho lo que dicen
ahora dejo de decir mentiras
Y grito en voz alta:
no dejaré de amar, de ilusionarme de proyectar y no dejaré de tener ESPERANZA
y volveré a caer,
y me volveré a levantar
y gritaré ¡NO ME VAIS A ROBAR LA ESPERANZA¡
Carmen López Roca
As portas do teu corpo
Bafexas nos meus ollos mudándome a mirada,
pousando nas pápebras os teus máis roxos, bicos,
indecentes palabras entre lenes arfadas
incendiándome a fala, pechándome os ourvidos
Loitas por apreixarme num nó contorsionista,
asfixiándome a gorxa, trasmutándome o rostro,
e sen virar a ollada vaime numbrando a vista
o húmido abaneo de teu sexo disposto
Trabuco -case adrede- as portas do teu corpo
acometendo os ocos abertos a ambos lados
o varudo círculo- rexo, cálido, pronto-
os labios onde sair nunca me foi dado
Curvas o torso e xemes volvendo atrás a vista,
abrindo a boca enxoita, os teus beizos luxuriosos
que describen o pracer desta nosa vida
este entrar no teu mundo por un cariño acuoso
Lidando con firmeza de teu obesceno abrente
libero o meu reguiero no cumio cardinal,
o enchéndonos de zumes, de branca neve quente,
agroma do teu pozo un belido manantial
Carlos Da Aira
Urgencias
De entre todas
las urgencias
que tengo,
Hay una que me lleva
a aparcar mi vida,
a demorar la respiración
cuando apareces,
como las hojas de otoño,
en el aire,
donde no te amaneces,
sin mi,
ni te imagina nadie,
es urgente,
detenerme,
para dejar de existir,
quiero dejar
de ser hombre,
para ser suelo,
y así recogerte
en tu caída
sútil,
y cambiar mi color
por el ocre
de tu vuelo.
Coke Castillo
Parecía como si…
Durante esa mañana
entre caricias y risas
parecía verano, primavera, otoño…
por la tarde
amarrada entre las telas y el sudor
sucumbí derretida sobre ti
y os lo juro parecía amor…
La noche llegó sin previo aviso,
impacable, con sus dudas,
y nos encontró abrazados.
Por un momento, quizá dos,
parecía como si nos hubiésemos amado siempre
Cris Klau
Coruña, onde ninguén e forasteiro
Coruña onde ninguén é forasteiro, nos dicían…¡Ogalla¡
Eu tendo a pensar que simplemente nós rían.
Onte soñei que era diñeiro e que podía viaxar
e percorrer o mundo enteiro,
nembrangantes ás persoas nos limitan as fronteiras
claras responsables de que haxa mortes en pateiras
a Lei de inmigración é unha estafa:
van á caza de Mustafa e sómente se é un fillo de papá se salvará
Non é por propiedade intelectual, nin os artistas
hai redadas racistas e a súa acción ´e inmoral,
os de enriba nos diran que é necesario:
cada patraña dos de esa calaña
engana e dana a imaxe do noso pobo e de España
¿De que sirve ter salario mínimo aquí
se nos permiten que explotemos mesmo a xénte en Haíti?
Creo que o racismo é medo ao distinto
afortunadamente non se entende vía herdanza
hai máis que nos une daquelo que nos diferenza
Galiza, berce de emigrantes, debería dar exemplo e ofrecer integración
tratando ao inmigrante como habitante desta nación.
Ningún exceso policial pode ser xustificado,
ningún recorte antisocial contra ningún ser humano.
Non somo brancosm negros, amarelos nin mulatos
somos persoas ¡e esiximos ese trato¡
El Cos
Soy
Un elemento subversivo
un violento.
Un cristo colgado.
¿Quién levantará las espadas forjadas en acero puro,
para defender la iglesia de nuestro padre?
Me cago en vuestro nombre
Dios hamuerto dijo Nietzsche
Dios no ha muerto,
ha sido asesinado por el escroto papal
y quien vive soy yo
Vivo en el fango
y entre tus lágrimas
Entre tus lloros,
y los de las madres
mutiladas por los úteros.
Un bufón.
Un idiota.
Un hijo de puta.
Francisco Javier García
Babilonia
Entretejida en el cemento,
ocultas la noche.
La luna brilla enlatada
en los reflejos del asfalto,
y el neón zumba intermitente
su mensaje estático:
crepita, estático, ensueño eléctrico
Amarillas luces, amarillas sombras;
flotan
erráticas ruinas
donde habitan furtivos verdes;
enreda, ventanas, el cielo que del gris brota.
Las celdas están vacías y el imperio cayó en su decorado
el aire, quieto, ya no repite un cuento humano:
el universo, susurrando espera
Luix Kaf
Canción inagotable del oceáno
Se presentó ante nosotros
canción inagotable del oceáno
tejido dorado que se extiende
más allá del horizonte
Y en la noche de fina lluvia persistente
dos faros iluminan la niebla;
uno en la cercan isla, y el otro
en aquel lejano brazo de continente.
Hoy soleada y clara mañana de verano
entre pinos, tojos, arañas, zarzamoras
las gaviotas nos sobrevuelan cantando
al ritmo del viento luchando contra las olas.
Y si he de vivir algún día
entre niños y gatos,
entre puerto y playa,
entre monte y mar,
que recuerde mi pecho el aire rizado de Malpica
y sus calles pintadas, su gente honrada, su paz
Marmo
Inscríbete
Descríbete, inscríbite, suscríbete, en mi corazón.
Deja tu nombre y dirección. Puede ser tu gran ocasión.
Entraras en un gran sorteo, en tres moles de candidatos
Para una noche de pasión
¡Qué emoción¡ ¡Puede ser tu gran ocasión¡
¡Para besarme, tocarme y penetrarme¡
Y todo en un tiempo récord.
Todo para que se nos olvide rápido
Para que podamos inscribirnos, suscribirnos y canjear nuestros bonos en otros corazones
Antes de que se haga tarde.
Para mantener ante todo la acción permanente, la velocidad constante. el gusto por la frivolidad
¡y que viva la modernidad
Olga Abad
Bagoas de Sangue
Anhelos doutro tempo chegan hoxe
vento do Orzán, ondad vivaracheiras
retornan os laios da inevitable partida
Pobriña terra deixada
abandonada ó azar da avaricia
torpemente sementada e tan chea de vida
morriña acabada de descobrir
e tantas veces sentida
será fe e pan noso de cada día
Volverán as ondas a nosas costas
mais non portarán a ledicia
abrente cargado de esperanzas frustradas
e sangue
feridas de sangue na terra
e sangue dos fillos que aindan e anhelan
Pedro Domíngez
La poesía sí puede cambiar el mundo
Rompe los barrotes de la jaula de tu mente
deja a tus pájaros volar libremente
subir alto, muy alto, donde ya no haya muros
que permitan a mis pájaros divisar a los tuyos
Allá donde el sonido .
sin dirección ni sentido,
propague tus ideas
hasta mis oídos.
Que su eco resuene en el Infinito
y perduren en el tiempo los versos escritos
Que aniden palabras
que crean conciencia
y que se divulguen
por mares y tierra.
Que sin conocerte
te siente cercano,
porque tu locura
te hace más humano
y tu desvarío
se asemeja al mío
Que la poesía
moldee el destino
a una nueva era
abriendo caminos.
Y si finalmente crees que ha sido en vano
y a pesar de todo el mundo no ha cambiado
escribe un poema y con una garimba
me lo recitas en la próxima timba.
Pumukylla
El color
No logro olvidar las acuarelas de carmín
os lo digo abrazado a mi fardo
envuelto en este aroma de jazmín,
abandonado ya el vicio del nardo.
Y no me compadezco de nadie.
Otra ciudad, otro paisaje,
otro lirio en tu paleta diamantina.
Y no lloraré, ni me compadeceré,
tan sólo me agarraré al inevitable tren
de marfil.
A veces sueño con tu arte,
con tu pelo teñido,
y la sola idea de amarte.
Me aisla de aquello que soy
A lo lejos se percibe una ciudad,
son las antiguas luces de la oscuridad.
Es ahí cuando añoro al artista
corpóreo del color.
Aquel que sepa ataviar en acuarela
aquello que escribo
será la razón por la que vivo
Rilin
La verdadera revolución comienza por uno mismo
La llama de la revolución se ha prendido de nuevo,
el mundo entero ha comenzado a arder,
y esta vez no, esta vez no,
el fuego ya no podrá ser sofocado
Pero antes de alzar mi antorcha
junto al resto de mis compañeros,
he de iluminar con ella mi interior
para encontrar así,
en el centro de mi propio ser,
mi verdadera esencia…
Yo que no soy bohemio, ni soy loc,
ni soy niño, ni soy poeta si quiera,
yo, que soy solo materia, sólo partícula
parte del todo…
Yo que soy la palabra escrita
y la voz muda
de esos cuerpos, inertes, sin vida,
que se deshacen en las guerras…
Como se deshacen las gotas de lluvia
sobre la piedra caliente
en un día de Sol ardiente cualquiera,
y como se deshacen mis lágrimas,
cuando las seco en mis mejillas,
con mis manos
dejando sólo el rastro, la huellas caduca
de su leve paso
por su día último
en su día primero….
Yo, que soy y no soy
y mientras muero, vivo
y mientras callo, grito y camino,
sin saber a dónde voy
ni de donde vine,
ni que dejé atrás, ni que viene
Yo que soy un instante,
este instante
de silencio y de soledada perpetuas,
en el que hablar conmigo a solas
y dejar pasar las horas
sin más esperanza que la de no perderlas
Saúl Pushkin
El amor de mi vida
Me conmuevo
cuando apoyas tu cabeza en mis rodillasy me observas
con mirada desválida, inquisitiva, dubitativa…
Te resuelves,
me olisqueas agitada, me escudriñas.
Buscas mi herida
Tú la sientes
reconoces el olor de la pena, de la rabia, de la tristeza
Lo comprendes
y me envuelves en saliva curativa, en caricias,
te revuelcas panza arriba con tu cinta.
Te detienes y me miras, esperando ilusionada mi sonrisa.
Me derrito , porque tu eres el amor de mi vida
Sonia María
Soidade
Paso tras paso
na escuridade das palavras asilvestradas
fáchanse as xanelas de aquel soño
que pelteava os meus cavelos.
paso tras paso
permanece o corazón latexante
no siléncio dos camiños que andei
baixo unha lúa de pétalas en amoras
paso tras paso
sobre una escada de chazos derruidos
lembra a memoria beixos de uvas tintas e
unhas maos afundidadas nos meus caladoiros
paso tras paso
lágrimas de sangue a regar secura
do encoro en que me adentro afogando
en soidade o meu corpo decepado.
Teresa Ramiro
Silencio
Si el silencio se escapa de mis oídos sibilinos…
suenan sonidos susurrados por sus sienes….
sin saber si suenan en mi seso o en el suyo….
Siento su sombras en mi semblante saciado….
Por una suerte de sinsontes que insinúan saber,
pero ni saben, ni sacian, tan sólo lo simulan…
Y así su sombra se extiende en mi sangre,
hasta sublimar mis sentidos,
sentir sus latidos,
rasgar sus vestidos,
morder sus gemidos,
¡Y NO¡
Si es así, no más.
No más rayadas, ni fantasmas
ni cuentas, ni baladas
TAN SÓLO SILENCIO
Deja una respuesta